کد مطلب:190865 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:124
وصیت 04
عن فضیل بن عثمان قال، قلت لأبی عبدالله علیه السلام: أوصنی، قال علیه السلام: أوصیك بتقوی الله، و صدق الحدیث، و أداء الأمانه، و حسن الصحابه لمن صحبك، و اذا كان قبل طلوع الشمس و قبل الغروب فعلیك بالدعاء، و اجتهد و لا تمتنع من شی ء تطلبه من ربك، و لا تقول هذا ما لا أعطاه، وادع فان الله یفعل ما یشاء [1] .
فضیل بن عثمان می گوید كه به امام صادق علیه السلام گفتم: مرا وصیتی بفرما. حضرت فرمود: سفارش می كنم تو را به تقوای الهی، و راستگویی در سخن، و ادای امانت، و خوش رفتاری با همنشین. در هنگامی
[ صفحه 147]
كه آفتاب طلوع ننموده و قبل از غروب آفتاب به دعا بپرداز؛ كوشش كن و امتناع مكن از این كه حاجتت را از خدا بخواهی، و نگو خداوند این را نمی دهد؛ دعا كن كه خداوند هر چه بخواهد، انجام می دهد.
در زمان حضور امامان معصوم علیهم السلام رسم و عادت شیعیان و دوستان اهل بیت علیهم السلام چنین بود كه هرگاه شرفیاب حضور امام می شدند، تقاضای پند و نصیحت و راهنمایی و سفارش می نمودند و ائمه علیهم السلام اجابت می كردند و از آن منبع پرفیض الهی، موالیان خود را سیراب و بهره مند می نمودند.
در این وصیت نیز امام صادق علیه السلام به فضیل بن عثمان كه از موالیان می باشد، چنین تذكر می دهد و در قالب وصیت به چند نكته ی مهم اشاره می نماید: تقوا و پرهیزكاری؛ یعنی پاك بودن و با صداقت زیستن، راستگویی و دوری از دروغ و نیرنگ بودن، امانت داری و مورد اعتماد و وثوق جامعه بودن، خوش خلق و نیك رفتاری با مردم (مخصوصا با همنشینان) ، اهل ذكر بودن و دعا نمودن و توجه به حضرت حق داشتن، مخصوصا قبل از طلوع آفتاب و قبل از غروب زیاد دعا كردن؛ كه این خود از عبادات بزرگ است، و جدیت در این راه یعنی الحاح در دعا و تضرع و التماس، كه این حالات را خداوند متعال دوست دارد و می خواهد بنده اش همیشه از او طلب كند و بخواهد و اصرار نماید، و همه چیز را در زندگی از او بخواهد.
[ صفحه 148]
فضیل بن عثمان می گوید كه به امام صادق علیه السلام گفتم: مرا وصیتی بفرما. حضرت فرمود: سفارش می كنم تو را به تقوای الهی، و راستگویی در سخن، و ادای امانت، و خوش رفتاری با همنشین. در هنگامی
[ صفحه 147]
كه آفتاب طلوع ننموده و قبل از غروب آفتاب به دعا بپرداز؛ كوشش كن و امتناع مكن از این كه حاجتت را از خدا بخواهی، و نگو خداوند این را نمی دهد؛ دعا كن كه خداوند هر چه بخواهد، انجام می دهد.
در زمان حضور امامان معصوم علیهم السلام رسم و عادت شیعیان و دوستان اهل بیت علیهم السلام چنین بود كه هرگاه شرفیاب حضور امام می شدند، تقاضای پند و نصیحت و راهنمایی و سفارش می نمودند و ائمه علیهم السلام اجابت می كردند و از آن منبع پرفیض الهی، موالیان خود را سیراب و بهره مند می نمودند.
در این وصیت نیز امام صادق علیه السلام به فضیل بن عثمان كه از موالیان می باشد، چنین تذكر می دهد و در قالب وصیت به چند نكته ی مهم اشاره می نماید: تقوا و پرهیزكاری؛ یعنی پاك بودن و با صداقت زیستن، راستگویی و دوری از دروغ و نیرنگ بودن، امانت داری و مورد اعتماد و وثوق جامعه بودن، خوش خلق و نیك رفتاری با مردم (مخصوصا با همنشینان) ، اهل ذكر بودن و دعا نمودن و توجه به حضرت حق داشتن، مخصوصا قبل از طلوع آفتاب و قبل از غروب زیاد دعا كردن؛ كه این خود از عبادات بزرگ است، و جدیت در این راه یعنی الحاح در دعا و تضرع و التماس، كه این حالات را خداوند متعال دوست دارد و می خواهد بنده اش همیشه از او طلب كند و بخواهد و اصرار نماید، و همه چیز را در زندگی از او بخواهد.
[ صفحه 148]
[1] طرائف الحكم، ج 2، ص 321.